Rozdział szósty

Zło przybiera różne formy i zwykle są one urocze. ~ Anonim

Haru kłamał. Oszukał mnie, ale widać ja jako jedyna mam z tym problem. Pozostali, tłumnie zgromadzeni przed budynkiem akademika, mają doskonałe nastroje: śmieją się głośno, stojąc lub siedząc na trawie w małych, czasem większych grupkach, popijając przy tym puszkowane piwa różnych marek. Ekspertem nie jestem, ale wiem, że większość to produkty w okolicach ceny dwóch złotych, zatem ich jakość jest raczej marna. Dookoła rozchodzą się czasem chmury dymu, ale nie pochodzą one z grilla. Produkuje je całkiem słusznych rozmiarów ognisko. 

Samego gospodarza nigdzie nie widzę, pewnie „gwiazdorzy” gdzieś dalej. Piegaty blondynek z zadziorną minką, stylizujący się na buntownika na pewno ma rzeszę fanek... Pomimo, że jest raczej niski. Niewiele wyższy ode mnie, a ja raczej należę do dziewcząt średniego wzrostu. Przypomina mi się moja przyjaciółka z Olsztyna, w którym wcześniej mieszkałam. Jej chłopak jest tego samego wzrostu co ona, czyli mierzy około metra siedemdziesięciu kilku. Ona jest wysoka, on zaś uchodzi za niskiego. Zabawne. Tak czy inaczej, nawet niezbyt rosły facet, o prezencji Haru, skazany jest na bycie lubianym i pożądanym... Choć może nie przeze mnie, bo nie lubię bezczelnie bezpośrednich osób. Osoby mojego typu cenią sobie konwenanse i ma dla nich znaczenie, kto pierwszy mówi komu „dzień dobry!”.

Zazza nie odstępuje mnie na krok. Trzyma mnie pod ramię, jakby zaznaczając jakąś naszą nieistniejącą zażyłość. Nadal wydaje mi się być poddenerwowana, choć rozluźnia się, gdy pośród obcych (dla mnie) twarzy, wychwytujemy Nono. Chłopak stoi przy ognisku, w ręku trzymając kijek, na którego końcu apetycznie przypieka się kiełbaska. Smakowity zapach dociera do moich nozdrzy, ale od razu przypominam sobie, w jaki sposób ten posiłek był wcześniej przygotowywany. Nieszczególnie mam ochotę na zjadanie popiołu, choć czytałam gdzieś, że zawiera wiele potasu. 

Twarz Nono jest oświetlana przez tańczące na drewnie płomienie. Mam wrażenie, że cały lśni, a szczególnie te jego blade tęczówki; wydają się one być teraz złote.

– Przyprowadziłaś ją – stwierdza, nie odrywając oczu od skapującego tłuszczu.

– A miałam zostawić samą? –  Zazza wypuszcza z objęcia moje ramię. 

– To tylko oddala sprawę. Wiesz, że nie odpuści. – Źrenice wędrują na ciemnowłosą, kompletnie mnie pomijając. 

Zazza w milczeniu wbija spojrzenie w ognisko. Nono wzdycha. Wsuwa koniec kija – ten pozbawiony kiełbasy – pod kępkę trawy, by unieść narzędzie i sprawdzić stopień wypieczenia. 

– Masz rację – mówi w końcu. – Tym razem mamy szansę być pierwsi, a należy się nam to. Poza tym chętnie utrę jej nosa. A teraz wybaczcie, biorę bułeczkę i będę jadł.

Chłopak zajmuje się posiłkiem, a ja odciągam Zazzę kilka kroków dalej. 

– O czym wy do cholery mówicie? Moglibyście używać jakichś precyzyjniejszych określeń? Mam idiotycznie wrażenie, jakbyście zapominali o podmiocie w zdaniu... – W moim głosie nie da się nie usłyszeć irytacji. Narastała ona podczas całego ich dialogu, a teraz osiąga szczyt. Już nie poruszam kwestii tego, że mówią o mnie, jakby mnie wcale nie było obok.

– Są rzeczy, o których mówi się tylko szeptem. – Dziewczyna przykłada palec do ust.

Zwalczam potrzebę przewrócenia oczami. Ten tekst czytałam kilka lat temu w książce Fitzpatrick. Zazza tymczasem faktycznie zniża głos do szeptu. 

– Mam przeczucie, że nas słyszysz. Nono mówił, że słyszy ciebie. Nikt inny tego nie potwierdził. Haru próbował cię sprowokować do komentarza, rzucał bezczelne zaczepki, ale ciągle odpowiadała mu cisza. Zero reakcji. – Milknie. Jej twarz wyraża niepewność.

Gdzie jest piwo? – Posyła mi pytające spojrzenie, na które nie reaguję. Lepiej zachować minę pokerzysty, dopóki nie dowiem się, o jaką stawkę toczy się gra. Domyślam się, że chodzi o coś nielegalnego lub wykraczającego znacznie poza świat prostej dziewczyny, jaką w gruncie rzeczy jestem. Zgrana paczka jest podzielona na dwa „obozy”, czy jakkolwiek by to tam nazwać, choć uparcie ze sobą przebywają. Z wypowiedzi Zazzy wynika, że ona, Haru i Nono są jednym z nich, co za tym idzie: drugi to Bri, Bado i Molo. Nie wiem, czy powinnam komukolwiek z nich ufać, a co dopiero komu, jeśli uznam to za dobry pomysł. Ironiczne było to, że postępowali dokładnie tak samo. I Bri, i Nono nalegali, bym przyznała się do... właściwie ciężko stwierdzić czego, poza słyszeniem głosów w głowie. Na tym etapie nie mam żadnych podstaw do podjęcia decyzji, zwłaszcza, że nadal nie odrzucam wariantu mojej niepoczytalności umysłowej. Dodać muszę, iż podejrzewam całą tą dziwaczną ekipę zarośniętych ludzi w glanach, o bycie częścią jakiegoś silnego urojenia. 

– Julietta, bella! – Słowa Haru wyrywają mnie z ponurych, nieufnych przemyśleń. Zaraz po nich następuje szok termiczny, gdy blondyn odciąga mi od ciała koszulkę i wrzuca za nią lodowatą puszkę. Przedmiot zatrzymuje się mniej więcej na wysokości mojego pępka, gdyż tam góra od piżamy wsunięta jest pod gumkę spodni dresowych. Ziębi niemiłosiernie, a ja w ekspresowym tempie staram się wydostać ją na zewnątrz, szarpiąc materiał i muszę być przy tym przekomiczna, bo Haru i Zazza zanoszą się śmiechem. Gdy puszka znalazła się w mojej dłoni, rozbawienie udziela się również mnie. 

Takie uroki maleńkich cycuszków! Jakby były większe, to piwo nie wpadłoby tak daleko... – Głos blondyna rozbrzmiewa w mojej głowie, a mnie trafia szlag. 

– Prostak! – odpowiadam instynktownie, posyłając mu gniewne spojrzenie. Jak można nabijać się tak otwarcie z czyjegoś biustu?

Cisza, jaka mnie otacza uświadamia mi pewną niewygodną rzecz. 

– Mam cię – szepcze Haru wprost do mojego ucha, a ja nie mam pojęcia, co teraz robić.

Krótko mówiąc: wpadłam. 

Wydarzenie, które następuje niecałą minutę później, miało efekty specjalne. W polu mojego widzenia pojawia się Bri, a lekki powiew wiatru zasłania jej sylwetkę dymem z ogniska, przez którą widać tylko drobną sylwetkę i (choć chyba tylko mi się wydaje) jej intensywnie niebieskie oczy, świecące lodowatym blaskiem. 

Zatrzymuje się w odległości nie więcej niż kroku ode mnie, rzucając przelotne spojrzenie na puszkę w mojej dłoni.

– Piwko? – Unosi brew, wpatrując się teraz we mnie. – Przecież ty nie umiesz pić alkoholu. – Uśmiech, wpływający na jej twarz ma być chyba słodki. Za nią zatrzymują się Bado i Molo.

– Umiem – odpowiadam, po zdecydowanie zbyt długiej chwili ciszy. By uratować jakoś twarz otwieram puszkę, upijając ostentacyjnie łyk napoju. – A nawet lubię, tylko nie bimber od babci Lisa. 

Właśnie. Gdzie jest Lis? Nie widziałam go od imprezy. Cała ekipa stoi przy ognisku: Bri, Nono, Zazza, Haru, Molo, czy tam Bado... W każdym razie złodziej miętówek i ten drugi. Brakuje tylko Lisa. Jego akurat udało mi się zapamiętać, bo ma kręcone włosy i spojrzenie, nie dające się określić inaczej niż „naiwne”. Brakowało mu też opanowania, tej pewności siebie cechującej pozostałych. 

– Ta, imprezowiczka zaraz zaliczy zgona, jak ostatnio – mówi z przekąsem nieokreślony z imienia osobnik.

– Molo, daj jej spokój. Narybek tak ma. – Nono staje w mojej obronie, a ja już wiem, że złodziejem miętówek jest Bado. 

Mój współlokator ociera wierzchem dłoni usta, by pozbyć się okruszków z zarostu.

Śniadoskóry wyciąga papierosa, łypiąc na mnie spod przetłuszczonych, czarnych kłaków. Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku, czy on naprawdę nie słyszał o szamponie?

– Właśnie. Wczoraj nie był mój dzień, byłam zmęczona. – Ponownie pociągał łyk piwa. Uśmiecham się sztucznie. 

– Skoro taka luźna z ciebie babeczka, to może zajarasz? – Bado podsuwa mi niemal pod twarz swoją paczkę fajek. 

– To, że czasem lubię napić się alkoholu nie oznacza od razu, że jestem fanką wędzenia płuc – mówię dobitnie.

Zazza uśmiecha się nieznacznie, po czym sama sięga do wyciągniętej paczki.

– A ja skorzystam. Dzięki!

Czarnowłosy wzrusza ramionami, chowając kartonik. Bri tymczasem dosłownie przylepia się do mnie.

– Powinnyśmy zostać przyjaciółkami – mówi, mrugając przy tym. Jej ramię opiera się o moje, a w związku z tym, że jest ode mnie niższa o pół głowy, spoglądam na nią z góry. – Mamy takie same buty – kontynuuje. – Front miłośniczek balerinek? – Unosi zachęcająco brew. Jej głos jest tak nieprzyjemnie miły, że aż ocieka lukrem. Obawiam się, że zaraz dostanę ataku cukrzycy, ale spoglądam na nasze buty, które są dokładnie takie same. Mimo to: nie chcę się z nią przyjaźnić i kropka. „Przyjaciółki” nie powinny wzbudzać lęku i dyskomfortu.

– Pożyjemy, zobaczymy. – Staram się brzmieć spokojnie, neutralnie.

Bri nie jest zadowolona. Chyba zwykle wszystko jest takim, jakim chce, żeby było. Mruży oczy, zaciska usta w cienką kreskę, później odsuwa się ode mnie.

– Bado. – Słodycz głosu znika, jakby nigdy jej nie było. Jej ton jest ostry i suchy. – Zimno mi. Chodź ze mną po sweter.

To rozkaz. Rudowłosa nawet nie oczekuje odpowiedzi; rusza ku akademikowi, a brunet posłusznie podąża za nią. Molo zostaje. Stoi jak stał, ironicznie się uśmiechając. Patrzy na mnie jasnozielonymi oczami z uporczywością ledwie dorastającą tej serwowanej mi przez Bri. On, w przeciwieństwie do Nono, któremu chyba zdarza się przeprosić z maszynką do golenia, wygląda zupełnie jak rozbitek na bezludnej wyspie. Jasnobrązowe, spłowiałe włosy sterczą z jego głowy, policzków, brody, a nawet brwi ma jakiś takie rozczochrane. Jaskiniowiec, jak nic.

– Jakiś problem? – Nie wytrzymuję w końcu.

– Tak. Ty. – Zęby błyskają w drapieżnym uśmiechu, a ja się wzdrygam. 

Za plecami czuję poruszenie, po chwili ktoś kładzie mi dłoń na ramieniu. Dużą, ciepłą.

– Masz jakąś spinę do mojej współlokatorki? – Głos Nono jest niższy niż zazwyczaj. Oscyluje gdzieś bardzo blisko basu, to typowo męski głos... Od razu odpędzam od siebie tę myśl, bo jeszcze ktoś mi ją podsłucha. Poza tym jest idiotyczna. 

– Może. – Molo prycha, ale odpuszcza. Schyla się, by podnieść kawałek nadpalonego patyka i wrzucić go głębiej do ogniska. 

Sytuacja się uspokaja. Nawet ja czuję, że się rozluźniam. Uświadamiam sobie, że moja dłoń jest cała lepka – byłam do tego stopnia spięta, że nieświadomie zgniotłam puszkę, nawet tego nie zauważając. Zazza szybko reaguje na moją skwaszoną minę. Grzebie chwilę w niewielkiej torebeczce, przytwierdzonej do paska, tuż nad falbankami sukienki i podaje mi chusteczkę higieniczną. Staram się podziękować jej w myślach, ale mi to nie wychodzi. Zazza nie reaguje wcale, więc mówię to po prostu na głos. Haru bredzi coś o marnotrawstwie, zabierając mi z dłoni opróżnioną puszkę, jednocześnie zastępując ją kolejną, pełną. Otwieram ją, po czym siadam koło Nono przy ognisku, zdziwiona, jak lekka zrobiła się atmosfera. Kolejne godziny mijają nam na żartach, rozmówkach i śmiechu, o dziwo nawet Molo jest przyjemny. Wraca również Bado, kopcąc na mnie co chwilę papierosami, ale bawię się tak świetnie, że mi to nie przeszkadza. Bri nie wraca już na ognisko, a i nikt o nią nie pyta. Wszystko jest... Naturalne. Normalne do tego stopnia, że zastanawiam się, czy tego całego cyrku z czytaniem myśli faktycznie sobie nie wymyśliłam.

_____

Obiecywałam, że rozdział będzie szybciutko, no i jest! I mam dobre (mam nadzieję) wieści: większość kolejnego napisałam, moje szalone pismo wzięło w posiadanie już kilka kolejnych kartek. Słuchając waszych cennych rad odnośnie kolorowego pisania, postanowiłam przeredagować te fragmenty, jednak nie mają one znaczenia dla treści: ot, tak dodałam po kilka słów narracji. W tym rozdziale nie ma już, jak widzicie tego problemu! Mam nadzieję, że Szóstka przypadła wam do gustu i udało mi się w końcu zmaterializować w waszych głowach Molo i Bado, którzy zyskają na znaczeniu w kolejnych rozdziałach. Przynajmniej takie mam założenie! ;)
Co do zakładki bohaterowie, której brakuje na blogu. Chciałam to szerzej skomentować już tutaj: zakładka pojawi się, tylko będzie zawierała spoliery dla kogoś, kto czyta np. rozdział pierwszy czy drugi (wiecie, gdy rozróżni się w zakładce Molo i Bado, to nie będzie tego efektu, że poznajemy ich równo z Julią), dlatego od rozdziału ósmego będzie ona funkcjonowała (wtedy docelowo pojawiają się istotne informacje o bohaterach), naturalnie z ostrzeżeniem. Gdybym zrobiła ją teraz, opowieść byłaby bez sensu, bo gdzie tu zabawa w odkrywanie? Dodatkowo gdzieś przy rozdziale ósmym - dziesiątym planowana jest zakładka informacyjna, by ładnie informować o istotnych faktach, dla przypomnienia  treści (niestety wolniej piszę rozdziały, niż wy je czytacie xD). Nie mogę powiedzieć jakiego typu, bo to spoiler.
Dzięki za to, że dobrnęliście do końca rozdziału, no i mojej wypowiedzi autorskiej! Kocham was, moi komentatorzy kochani! ♥